wtorek, 29 kwietnia 2014

Matylda i Dziadek Mróz


     Pierwsze moje spotkanie z Tomaszem Pacyńskim i jego "Szatańskim Interesem" miało miejsce w bibliotece. Przeczytawszy książkę postanowiłam nabyć egzemplarz dla siebie. Oczywiście jak to często u mnie bywa jest to tak naprawdę tom drugi, ale można go czytać niezależnie od pierwszego :-)

     Opis:

     Od A - jak anioł, do Ż - jak żywiołak, a po drodze P - jak przygody i problemy. Oto alfabet serwowany w tych opowiadaniach.
                                                                                             Ewa Białołęcka 

     Nadeszła Era Wodnika. Racjonalny świat stracił swój kompas. Wracają zapomniani bogowie, wiedźmy, wilkołaki, krasnoludki i strzygi. Chcą odzyskać władzę. Można im przeciwstawić tajną agencję prowadzona przez Diabła, komandosów, wyszkolonych agentów, pistolety maszynowe MP - 5 i laserowo naprowadzane pociski. Książa, którą macie w ręku, to bajki. Ale takie, jakich nie powstydziłby się Pasikowski i Forsyth w jednej osobie.
                                                                                             Jarosław Grzędowicz

     Pamiętacie Dziadka Mroza - rosyjską opowieść na Świętego Mikołaja? No to poznajcie jego prawdziwe oblicze. Błyskotliwa, pełna czarnego humoru książka, mądra i przewrotna, jak przystało prawdziwym bajką dla dorosłych.
                                                                                              Maja Lidia Kossakowska

     Książka zawiera trzy opowiadania zatytułowane "Szatański Interes"; "Sprawa Wewnętrzna"; "Na Swój Sposób". We wszystkich głównymi bohaterami są Matylda oraz Pawło Morozow czyli Dziadek Mróz. Spotykamy również kaprala Kwiatka i kapitana Borejkę. Tych dwóch to kompania z którą można mieć niezły ubaw. Na ich wspomnienie zawsze pojawia się uśmiech na mojej twarzy :-) Matylda i Morozow zajmują się likwidowaniem szkodliwych dla ogólnego spokoju społeczeństwa, niebezpiecznych i niezrównoważonych, no właśnie, nie tyle przestępców, co postaci z bajek.  Żywiołaki, krasnoludki, czy urocze księżniczki to właśnie oni stanowią zagrożenie. Pojawia się również postać Abbadona oraz sympatycznego Mulcibiera, który stara się być użyteczny. Skoro jest i diabeł musi być też anioł, który nosi imieniu Micrael.

     Oprócz ciekawych postaci, akcji toczącej się dość szybko mamy tu dokładny opis różnej broni palnej, działania komandosów, spiski, kuszenie szatana ;-) oraz oczywiście bajki dla dorosłych. Akcja toczy się przez całą książkę w dość szybkim tempie. Opowiadania są ze sobą powiązane przez, co należy czytać po kolei, a nie wybierać, które się chce najpierw przeczytać. Czytając można, co prawda odnieść wrażenie, że się czegoś nie wie o postaciach, ale myślę, że skłania to do sięgnięcia po "Linię Ognia".

     "Szatański Interes" nie każdemu może przypaść do gustu, a wręcz przez pewną powtarzalność scen ktoś może uznać ja za nudną. Dla mnie była OK, chociaż szału nie robiła.
    

czwartek, 24 kwietnia 2014

Akcja Książka i Róża

     23 i 24 kwietnia można w niektórych księgarniach kupić książki z 10 - 20% zniżką i otrzymać do tego różę w ramach akcji Książka i Róża. Osobiście z akcji nie korzystałam,  różę, która nie jest moim ulubionym kwiatem, mogę sobie kupić sama ;-) Za to w przeciągu jakiś dwóch tygodni nabyłam parę książek w dobrych cenach.






     Jak widać postanowienia noworoczne w toku i kolejne dwie książki z listy są moją własnością :-)

wtorek, 22 kwietnia 2014

Sennar rusza do Świata Zanurzonego






    "Kroniki Świata Wynurzonego" zapowiadały się bardzo ciekawie. Tom pierwszy wciągnął mnie do tego stopnia, że po kolejny sięgnęłam niemal natychmiast. "Misję Sennara" pochłonęłam bardzo szybko i śmiem twierdzić iż drugi tom jest jeszcze lepszy od pierwszego. Licia Troisi zdecydowanie rozwija swój talent w dobrym kierunku. Autorka zaprasza nas na wędrówkę i odkrywanie nowych niemal legendarnych w Świecie Wynurzonym krain.

     Opis:

     Pół - Elf Nihal dokonuje niebywałego wyczynu: jest pierwszą dziewczyną przyjętą do elitarnego Zakonu Jeźdźców Smoka. Pod okiem gnoma Ida szkoli się na nieustraszoną wojowniczkę. Światu Wynurzonemu grozi tymczasem zagłada ze strony bezwzględnego Tyrana. Wolne Krainy są zbyt słabe, by przeciwstawić się jego ciemnej mocy. W akcie desperacji Rada Magów posyła młodego Sennara do Świata Zanurzonego po pomoc. Jednak nikt nie wie, gdzie znajduje się to podwodne państwo. Mimo wzburzonych fal, magicznych przeszkód i mrocznych morskich potworów, udaje mu się dotrzeć do cudownego podmorskiego kraju. Jego mieszkańcy przed setkami lat uciekli przed wojną, która opanowała Wynurzony Świat, i tu znaleźli schronienie. W trosce o swoje bezpieczeństwo postanowili, że każdego intruza będą od razu likwidować. Czy Sennarowi uda się znaleźć wśród nich sprzymierzeńców i uchronić Świat Wynurzony przed zagładą?

     W drugim tomie oprócz śledzenia losów  Nihal, która pod okiem gnoma Ida szkoli się na Jeźdźca Smoka,  idzie jej świetnie i kończy się oczywiście sukcesem, wyruszamy na wędrówkę z Sennarem. Młody mag poszukuje wejścia do Świata Zanurzonego, by tam prosić o pomoc w walce przeciwko Tyranowi. Po wielu niebezpiecznych przygodach, spotkaniu z przerażającym morskim potworem udaje się dostać do podwodnego świata. To jednak nie koniec jego przygód. Pod wodą trafia do więzienia i zawisa nad nim groźba śmierci. Zanim trafi przed oblicze króla, będzie się musiał spotkać z hrabią Varenem. Pozna również uroczą dziewczynę Ondine. Konkurentka Nihal sprawia, że Sennar nie jest pewny, co do swoich uczuć. Kogo wybierze młody mag, nie trudno się domyślić, ale znany z wielu książek system dwa plus jeden jest obecny :-)

     Powrócił oczywiście również niezniszczalny jeździec na czarnym smoku, z którym oczywiście zechce się zmierzyć Nihal. W związku z tym wyjdą na jaw skrywane tajemnice Ida. Kim jest Dola i co go łączy z Idem? Na te pytania znajdziemy odpowiedź, ale pojawią się oczywiście nowe problemy, które zostaną rozwiązane dopiero w następnym trzecim tomie.

      Akcja toczy się szybko bez zbędnego przynudzania. Bohaterowie wciąż muszą się mierzyć ze swoimi problemami, ale są silniejsi i wydaje się, że wszystko idzie ku dobremu.  Czy aby na pewno wszystko jest tak kolorowe? Pod koniec wydaje się, że marzenia o wolności legną w gruzach. Co się stanie, gdy Tyran postanowi zagrać bardzo nieczysto i wykorzysta w swych planach podboju najczarniejszą magię?

      Książkę czyta się dobrze. Jest napisana prostym językiem przez, co  nie trzeba się jakoś szczególnie skupiać. Wciąga w swój malowniczy świat, chociaż jak dla mnie mógłby być bardziej szczegółowo opisany. "Misja Sennara" niczym szczególnym mnie nie zaskoczyła, ale jest bardzo przyjemna w odbiorze. Jak już pisałam przy pierwszym tomie przypadnie do gustu młodszemu czytelnikowi. Polecam!


P.S. 23 kwietnia obchodzony jest Światowy Dzień Książki i Praw Autorskich w związku z tym odbędzie się kolejna akcja Książka i Róża. W wielu księgarniach będzie można kupić książki o 10% taniej i dostać przy tym różę :-)

czwartek, 17 kwietnia 2014

Aforyzmy, cytaty, przysłowia

     Dzisiaj coś innego, a mianowicie aforyzmy, cytaty i przysłowia o książkach znalezione w internecie :-)

     "Książka jest przyjacielem, który nigdy nie oszukuje" Tristan Bernard

     "Kto czyta książki, żyje podwójnie" Umberto Eco

     "Książka jest pasem ratunkowym samotności" Ramon Gomez de la Serna

     "Książki są jak tworzywo, które człowiek sobie dobiera" Charles Louis de Montesquieu

     "Książki, których przede wszystkim należałoby zakazać na świecie, to katalogi zakazanych książek" Georg Christoph Lichtenberg

     "Książka, to mędrzec łagodny i pełen słodyczy, który puste życie napełnia światłem, a puste serca wzruszeniem" Kornel Makuszyński

     "Książka nierozdzielny towarzysz, przyjaciel bez interesu, domownik bez uprzykrzenia" Ignacy Krasicki

     "Z książkami jest tak, jak z ludźmi: bardzo niewielu ma dla nas ogromne znaczenie. Reszta po prostu ginie w tłumie" Wolter

     "Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy" Cyceron

     "Prawdziwa książka jest siecią, której oka stanowią słowa" Antonie de Saint - Exupery

     "Wszystkie książki można podzielić na dwie grupy: książki na chwilę i na każdą chwilę" John Ruskin

     "Tworząc księgozbiór to uprawiać w cichy i skromny sposób sztukę krytyki" Jorge Luis Borges

     "Dom, w którym jest książka, jest przybytkiem słońca" Kornel Makuszyński

     "Wystrzegaj się ludzi jednej książki" Św. Tomasz

     "Ludzie mówią, że życie to jest to, ale ja wolę sobie poczytać" Cyceron

     "Prawie każda książka otwiera przede mną okno na nowy, nieznany świat" Maksym Gorki

     "Jakie książki czytać?..Każdy inne, każdy takie, jakie odpowiadają jego temperamentowi, jakie go mobilizują" Stefan Kisielewski

     "Mieszkanie bez książek ciemniejsze jest niż bez lampy" Henryk Sienkiewicz

     "Prawa umierają, książki nigdy" Leyton

     "Najmniejsza książeczka nasuwająca piękne myśli i szlachetne uczucia, więcej jest warta od wszystkich zakurzonych ksiąg mądrości i traktatów naukowych" France Anatol

     "Kto czyta żyje wielokrotnie. Kto zaś z książkami obcować nie chce, na jeden żywot jest skazany" Józef Czechowicz

     "Przyzwyczaić się doc czytania książek, to zbudować sobie schron przed większością przykrości życia codziennego" William Somerset Maugham


     "Książka jest jak ogród noszony w kieszeni" przysłowie chińskie, arabskie

     "Kto nie czyta książki, umiera zhańbiony" przysłowie francuskie

     "Kiedy przeczytam nową książkę, to tak jakbym znalazł nowego przyjaciela, a gdy przeczytam książkę, którą już czytałem - to tak jakbym spotkał się ze starym przyjacielem" przysłowie chińskie

     "Książki mędrców są pomnikami, nieuków - grobami" przysłowie greckie

     "Sitem czerpie wodę, kto chce uczyć się bez książek" przysłowie łacińskie

    
     Szperając w internecie można tego znaleźć całkiem sporo. Mnie akurat te przypadły do gustu. A jakie są wasze ulubione?

wtorek, 15 kwietnia 2014

Bracia i siostry od Lodu





     Miałam nie czytać książek od końca, ani nawet od środka, ale wyszło, jak wyszło i oddałam się lekturze "23 000" Władimira Sorokina. Jest to ostatnia część opowieści o meteorycie tunguskim, braciach i siostrach budzonych lodem poszukujących reszty swoich pobratymców. "23 000" określane jest jako wizjonerska opowieść o dziejach świata oraz "powieść akcji z prowokacyjnym przesłaniem". Prowokacyjna jest na pewno, tak jak i jej autor. Sorokin jest jednym z czołowych przedstawicieli rosyjskiego konceptualizmu. Swobodnie interpretuje historię najnowszą. Jego książki pełne są eksperymentów i ekspresji. Dorobił się miana skandalisty i nie raz musiał stanąć przed wymiarem sprawiedliwości. Tak było w przypadku "Gołobuje sało", którą organizacja "Idący razem" uznała za pornograficzną i skierowała sprawę do prokuratury. W przypadku "Lodu"(pierwszy tom z trylogii, którego jeszcze nie czytałam :-\) padły oskarżenia o faszyzm. Jakie jest zatem "23 000"?

     Opis:

     Bracia i siostry są już blisko celu. Wkrótce utworzą pełny krąg, by każde z nich mogło odzyskać pierwotną postać świetlistego bytu. Na drodze stają im jedynie ludzkie - a właściwie puste skorupy ludzkie - którzy przetrwali uderzenie lodowym młotem. Ludzie ci za dużo wiedzą; korzystając z Internetu, organizują się przeciwko wybrańcom. Bracia postanawiają zwabić ich w pułapkę.

     Czy kosmiczny błąd zostanie naprawiony? Czy zgodnie z pragnieniem braci ziemia zwróci się wreszcie ku światłości i wieczności?

     W trzeciej części oprócz obudzonych braci i sióstr spotykamy Olgę oraz Bjorna, którzy przeżyli uderzenie młota ale nie należą do bractwa. Dociekliwi, ale zarazem pełni obaw próbują się dowiedzieć nieco więcej o ludziach, którzy wyrządzili im krzywdę. Jak to zwykle bywa i jak to mówią ciekawość to pierwszy stopień do piekła. Ponownie spotkają wybranych i to w najmniej odpowiednim miejscu. co gorsze trafia do obozu, gdzie będą musieli pracować na rzecz bractwa. Wydawać by się mogło, że nie ma stamtąd ucieczki, ale więźniowie podejmują tą próbę. Czy im się uda i co z tego wyniknie nie będę zdradzać. Na pewno nic nie jest takie jak mogło się wydawać.

     Akcja książki toczy się w różnych zakątkach świata. Od Rosji, przez Stany Zjednoczone aż po Chiny. Zbrodniczy system panuje wszędzie, a miłościwi bracia i siostry wyciągają swoje macki by pochwycić te niegodne maszynki do mięsa by im służyły. Wybrańcy  pragną połączyć ze Światłością. Już niewiele im brakuje by to osiągnąć. Lecz co się wtedy stanie?

     Książka Sorokina jest krzywym zwierciadłem. Mesjanistyczne i nitscheańskie wątki kończą wizjonerską opowieść o dziejach świata. Autor szydzi z europejskich totalitaryzmów, a zarazem daje do myślenia. Takich braci i sióstr nie trzeba daleko szukać. Przerażające jest to, że odnośniki z książki tak bliskie są rzeczywistości. Czytając Sorokina przychodzi mi na myśl Orwell i jego futurystyczne i antyutopijne powieści.

     "23 000" tak jak i cała trylogia nie jest powieścią łatwą, ale warto po nią sięgnąć. Nie ma tu delikatnych miłostek za to jest totalitaryzm oraz koncepcja absolutu. To jedna z tych książek, gdzie trzeba się zastanowić nad bytem człowieka i filozofią życia. Zachęcam do zapoznania się z twórczością Sorokina.

czwartek, 10 kwietnia 2014

Fantastyka gorszy gatunek???

     Osobiście nie oglądam programów telewizji śniadaniowej, ale jest ktoś w moim domu spędzający czas przy tego typu repertuarze. Siedząc w innym pomieszczeniu z otwartymi drzwiami siłą rzeczy słyszę niekiedy dziwne wypowiedzi dziennikarzy. Tak też się stało dzisiaj i sprowokowało mnie to do napisania tego posta. Rozmawiały dwie panie, powiedzmy blondynka i brunetka. Brunetka zaczęła mówić o "Grze o Tron" i zapytała, czy blondynka oglądała. Odpowiedziała, że nie. Brunetka: Ale  słyszała i wie o co mniej więcej chodzi? Blondynka: Nie, nie lubię fantastyki. Brunetka na to zaczęła tłumaczyć o co mniej więcej chodzi w książce i przyrównała ją do znanego serialu "Rodzina Soprano". Blondynka wymieniła inne książki według niej o wiele lepsze i na koniec zapytała czy brunetka nie ma co czytać(w odniesieniu do fantastyki)? Wypowiedź dziennikarki nie jest jedyną jaką słyszałam odnośnie fantastyki, ale w swojej naiwności sądziłam, że traktowanie tego typu książek po macoszemu mamy już dawno za sobą, ale jak widać jest zupełnie inaczej.

     Rozumiem, że wielu osobą taka literatura może nie odpowiadać, ale to, że czyta się inny rodzaj książek nie oznacza, że fantastyka jest zła, a fanów gatunku traktować z dwuznacznym uśmieszkiem. W latach 80 - 90 tych XX wieku kiedy fantastyka na stałe zagościła na półkach w księgarniach(wydawnictwa promowały głównie literaturę anglojęzyczną, dopiero około 2001 roku zaczął się boom na polską fantastykę) była traktowana przez krytyków jako gorsza literatura. Wydawcy z niechęcią patrzyli na pisarzy, ale gatunek bronił się sam. Coraz większa ilość fanów przyczyniła się do popularności fantastyki. 

     Nie można mówić, że książki fantasy są gorszej jakości i nic nie wnoszą. Jest przecież wręcz odwrotnie. Przede wszystkim dają pole do popisu wyobraźni i to zarówno pisarzom jak i czytelnikom. Często opisują realne zagrożenia, podejmują istotne problemy społeczne. Czasami występuje język aluzyjny innym razem padają jawne oskarżenia pod adresem elit rządzących. Ukazują człowieka jako jednostkę uwikłaną w bezduszny system. Manipulowany przez media oraz wszechogarniający konsumpcjonizm człowiek jest zagubiony, ale są tacy, którzy podejmują walkę. 

     Nie wiem dlaczego ludzie są tak ograniczeni uważając, że tylko to, co oni czytają jest wartościowe. Przecież w każdym gatunku jest coś, co dostarcza nam emocji, poszerza naszą wiedzę. Dlaczego więc krytykować innych za to, co lubią czytać?

wtorek, 8 kwietnia 2014

Samurajska opowieść





     Książka, którą dzisiaj prezentuje nie jest fantastyką, bo to, że główny bohater posiada dar jasnowidzenia to trochę za mało by zaliczyć ją do tego gatunku literackiego. Nie mniej jest to opowieść o XIX wiecznej Japonii, świecie samurajów, gejsz, zabójców ninja i mistrzów zen. Książka "Chmara Wróbli" Takashiego Matsuoka przedstawiana jest jako epicka opowieść samurajska z pięknym wątkiem miłosnym. Za romansidłami nie przepadam, ale ponieważ akcja toczy się w niezwykłym kraju Kwitnącej Wiśni w czasach shogunatu skusiłam się i przeczytałam.

     Opis:

     Japonia, rok 1861, czasy rządów shoguna. Do portu Edo, stolicy kraju, przybywa troje amerykańskich misjonarzy - świątobliwy Zeph Cromwell w towarzystwie pięknej narzeczonej Emili Gibson i byłego rewolwerowca Matthew Starka. Ich gospodarzem jest książę Genji, przywódca klanu Okumichi, władca Akaoki. Niechętny cudzoziemcom szef tajnej policji shogunatu chce zgładzić Genji'ego, licząc na to, że śmierć młodego księcia osłabi prozachodnie stronnictwo w radzie dworskiej. Do wykonania wyroku zostaje wyznaczona niezwykłej urody gejsza Heiko, kochanka księcia, potajemnie wychowana przez ninja. Przeczuwając spisek, obdarzony darem jasnowidzenia Genji ucieka z Edo wraz ze swoimi gośćmi i stryjem Shigeru - legendarnym samurajem, a zarazem szaleńcem i mordercą, który pozbawił życia własną rodzinę. Przez zaśnieżone góry i wrogą prowincję przedziera się do odległej fortecy, zwanej "Chmarą Wróbli". Dręczą go wizje świata, w którym dla samurajów nie będzie już miejsca...

     Książę to człowiek pomiędzy dwoma światami. Wykształcony, błyskotliwy, inteligentny, a zarazem uwięziony w okowach tradycji. Jego dar pozawala widzieć rzeczy z przyszłości, które niestety są dla niego niezrozumiałe. Ma szczęście, że jego umiejętność pozwoli widzieć tylko trzy przepowiednie. Jego stryj wybiegał daleko w przyszłość, co doprowadziło do jego szaleństwa. Ogromna tragedia Shigeru, który kochał swoją żonę i małe dzieci jest mocnym atutem książki. Urodziwa gejsza Heiko, która darzy miłością księcia będzie musiała zmierzyć się ze swoimi uczuciami i wybrać między wiernością, a przysięgą. W tym wszystkim najmniej ważną osobą jest misjonarz Cromwell, który małą role tu odgrywa. Jego narzeczona Emili mierzy się ze swoimi demonami. Piękna i pożądana w swym kraju, w Japonii uznawana za pokrakę i nie godną nawet spojrzenia. Nie jest tym wcale załamana, wręcz przeciwnie. Cieszy się, że nikt nie zwraca na nią uwagi. Oczywiście do czasu, bo kto jak nie książę będzie jej towarzyszem, z którym czas upływa na przyjemnych dysputach. Jak to się skończy...wiadomo. Wątek niemożliwej miłości jest przecież główny w "Chmarze Wróbli".

     Akcja nie toczy się w zawrotnym tempie, ale nie czyta się źle.Walki samurajów całkiem zgrabnie opisane. Wątek miłosny też nie jakiś bardzo nachalny, chociaż od razu można wyczuć, co się święci. Pod koniec jest to może trochę meczące w szczgólności, że od niemalże początku wiadomo, o co chodzi z przepowiedniami. Drażni natomiast nieomylność i całkowita słuszność w postępowaniu i toku rozumowania misjonarzy w stosunku do tak odległej kultury. Brak tolerancji bardzo razi w szczególności, że misjonarze swoją religię i obyczaje uważają za lepsze od swoich gospodarzy. Oczywiście jest to wybieg autora by jeszcze bardziej przedstawić XIX wieczną Japonię i ówczesny świat. Trzeba przyznać, że Matsuoka świetnie pokazał różnicę w postrzeganiu świata bohaterów pochodzących z odległych krajów. To jak gra na uczuciach czytelników przedstawiając różne punkty widzenia świadczy, że bardzo dobrze poznał obie kultury i jest w stanie wyłuskać z nich to co dobre i co złe.

     Książka według mnie bardziej skierowana jest do kobiet, gdyż wątek miłosny jest cały czas obecny i dla mężczyzn może być nie do przetrawienia. Warto jednak przeczytać, żeby chociaż zobaczyć różnice kulturowe i nieco poznać kraj tak piękny, a zarazem inny jak Japonia.

czwartek, 3 kwietnia 2014

Świat książek według ekstrawertyka

     Dzisiaj chciałbym nawiązać do posta z poprzedniego tygodnia dotyczącego introwertyków i ekstrawertyków w świecie książek. O ile o tych pierwszych miałam coś do powiedzenia z własnego doświadczenia to jeśli chodzi o ekstrawertyków bardziej opierałam się na obserwacjach i domysłach. Temat ruchliwych, towarzyskich, gadulskich ludzi jest mi obcy, chociaż nie brakuje ich w moim otoczeniu. Dzięki nim mogłam zrealizować swoje "badania";-) Przyznaje się, że przeprowadziłam osobiste rozmowy tylko z bliskimi i to ich zatrudniłam do dalszych poszukiwań odpowiedzi na szereg pytań związanych oczywiście z książkami. Pomocny był też duży portal społecznościowy, gdzie część znajomych zareagowała pozytywnie i podzieliła się swoimi przemyśleniami. Za co bardzo dziękuję.

     Większość ekstrawertyków czyta książki, które zostały w jakiś sposób polecone, czy to przez jakiegoś znajomego, czy w recenzji. Duży odsetek z nich nie dba o to jak wygląda książka, którą posiadają. Nie ma dla nich znaczenia, czy jest nowa, stara, zniszczona, pozaginana, zmaltretowana, a wręcz sami doprowadzają ją do tego stanu. Dla mnie, zgroza.

     Na pytanie jakie preferują gatunki literackie padło wiele różnych odpowiedzi, ale w większości przewijał się temat kryminałów oraz książek związanych z wykonywanym zawodem i hobbistycznych. Tych ostatnich mniej. Zdarzały się też osoby, które wymieniały historyczne publikacje. Tutaj ważne było by przedstawione wydarzenie były poparte faktami. Nie mogę tutaj nie wspomnieć o rodzynku, który poszerza swoją wiedzę odnośnie danych technicznych pojazdów militarnych oraz historycznych akcji przeprowadzanych przez wojsko. Dla niego najważniejsze są suche fakty bez fikcji.

     Według mojego sondażu ekstrawertycy wybierają książki lekkie, napisane prostym nieskomplikowanym językiem. Większość czyta od deski do deski, ale są też tacy, którzy rzucają książkę, gdy tekst im nie podejdzie.  Niektórzy opuszczają dłuższe opisy, w szczególności, gdy dotyczą przyrody lub pojawiają się wiersze lub teksty piosenek. Czytanie to dla ekstrawertyków rozrywka, relaks. Ma sprawiać przyjemność przez, co mało ważna jest filozofia i idea danej książki. Prawie nikt nie powiedział, że kontempluje postępowanie bohaterów i interpretuje teksty. Książka ma sprawiać frajdę i być odskocznią od problemów codziennych. Tekst musi wciągać, akcja interesująca, szybka, trzymająca w napięciu, nie przewidywalne sytuacje. W większości wypadków historia powinna być realna. Taka, w którą można uwierzyć, że tak było na prawdę.

     Co zatem jest dla nich ważne?  Oderwanie od rzeczywistości, poznanie świata i zachowań ludzi w różnych sytuacjach przez co zmieniają postrzeganie świata.

     Dla mnie ciekawe jest to, że nie wczuwają się w bohaterów, akcję, w świat ani klimat. Czyli ani się nie utożsamiają, ani nie umiejscawiają. Jednym słowem obserwują daną historię, ale nie pochłania ona ich całkowicie.

     Jakbym miała określić jaki jest świat książek według ekstrawertyka, powiedziałabym, że taki jak ich życie. Energiczni, aktywni, towarzyscy szukają książek podobnych do sobie, które w szybki sposób zaspokoją ich apetyt literacki. Później pędzą dalej w poszukiwaniu ekscytujących sytuacji.

     Tak przedstawiają się moi znajomi. A jacy są ekstrawertycy w waszym otoczeniu?
    

wtorek, 1 kwietnia 2014

Pół - Elf Nihal





     Ostatnio dostałam trzy tomy "Kronik Świata Wynurzonego" włoskiej pisarki Lici Troisi. Dotąd nie miałam styczności z fantastyką z tego kraju i byłam ogromnie ciekawa, czy różni się od tego, co znam z innych państw. O pisarce poszperałam w internecie i oto, co można o niej powiedzieć: w wieku siedmiu lat napisała swoje pierwsze opowiadanie, pracuje w rzymskim obserwatorium jako astrofizyk, pierwsza trylogia nad, którą zaczęła pracować w wieku dwudziestu jeden lat to właśnie "Kroniki Świata Wynurzonego" wydane w Polsce przez wydawnictwo Videograf. Na moich półkach jeszcze nic nie było z tego wydawnictwa, a teraz wzbogaciłam się aż o trzy książki :-)

     Pierwszy tom nosi tytuł "Nihal z Krainy Wiatru" i przyznaję się, że przeczytałam ja w dwa dni. Wystarczyłby jeden dzień, gdyby nie zawracali głowy. W każdym razie jest to u mnie świeżynka.

     Opis:

     Nihal ma fioletowe oczy, granatowe włosy i szpiczaste uszy. Od dnia swoich narodzin wie, że jest wojowniczką. Marzy o tym, by móc uczyć się w Akademii Jeźdźców Smoka i pobić Famminów, potwory, które stworzył Tyran, by zniszczyły jej świat. Jednak zostać Jeźdźcem Smoka jest bardzo trudno, a w dodatku nie ma wśród nich kobiet. 

     Nihal, która dorastała wśród ludzi, jest ostatnim żyjącym Pół - Elfem, choć sama o tym nie wie. Nigdy nie udało jej się poznać swojego ludu, całkowicie wytępionego przez Tyrana, ale wciąż nosi w sobie ból swoich współplemieńców. To oni nawiedzają ją teraz w snach i namawiają do zemsty. Nihal ma tylko dwóch sprzymierzeńców: młodego maga Sennara i niezastąpiony miecz z czarnego kryształu, który zrobił dla niej mężczyzna, uważany przez nią za ojca.

     Czy Nihal uda się zapobiec całkowitej zagładzie Świata Wynurzonego?

     Po opisie wyłania nam się gotowa na wszystko, szlachetna bohaterka, która chce spełnić swój obowiązek. Nic bardziej mylnego. Nihal jest uparta, zaślepiona żądzą zemsty, bezkompromisowa, arogancka, egoistyczna. Uważa się za najlepszą i niepokonaną. W momencie gdy przychodzą pierwsze porażki nie potrafi sobie z nimi poradzić i reaguje złością. Przyznaję, że z początku nie pałałam do niej sympatią, co tylko świadczy, że pisarka świetnie przedstawiła dramat tej dziewczyny, która tak naprawdę jest zalękniona, niepewna i bardzo samotna. Wsparcie okazuje jej najlepszy przyjaciel, czarodziej Sennar. Chłopiec o dwa lata starszy od niej jest rozważny, skupiony na swoich celach, ale zawsze myśli o Nihal. Jak się nie trudno domyślić powoli staje się dla niego najważniejszą osobą.

     Porównując Nihal z Willem ze "Zwiadowców". Dziewczyna jest dużo bardziej skomplikowaną postacią od  bezbarwnego, płaskiego młodego zwiadowcy. Historia też wypada lepiej w "Kronikach.." Mam wrażenie, że w "Zwiadowcach" wszystko musi być nieskalane. Czarno na białym podane kto jest dobry, a kto zły. W "Kronikach" przez to, że przede wszystkim postać Nihal jest bardziej rozbudowana nic do końca nie jest pewne, a bohaterowie nie są krystaliczni.

     Akcja leci w zastraszającym tempie. Zanim zagnieździmy się w jednym miejscu już jesteśmy w kolejnym. Na chwilę dłużej zatrzymujemy się w obozie, gdzie Nihal uczy się na Jeźdźca Smoka i to tam nauczyciel Ido napełnia jej serce wątpliwościami. Gnom zmusza ją by zmierzyła się ze swoim bólem i znalazła swoje miejsce oraz cel dla którego chciałaby żyć.

     Fabuła nie jest jakoś strasznie zagmatwana. Jeśli miałabym się do czegoś przyczepić to niektóre wątki mogły być nieco bardziej rozbudowane. Nie mniej jednak jest dość zgrabnie napisana, co prawda niczym nie zaskakuje, ale jest to przyjemnie spędzony czas z książką.

     Powiedziałbym, że jest to książka skierowana bardziej do młodszego czytelnika, gdyby nie krwawe sceny walk. Dla dojrzałego czytelnika może być nie wystarczająca. Nie mniej polecam ją jako odskocznię od zagmatwanych historii :-)